Het Nederlandse industriële energiesysteem wordt gedomineerd door het gebruik van warmte. Het finale energetische energiegebruik in de industrie bedroeg 692 PJ in 2018. Daarvan is 554 PJ (80%) nodig voor de warmtebehoefte.
Tegelijkertijd loost de industrie grote hoeveelheden restwarmte in de omgeving op temperatuurniveaus die niet bruikbaar zijn in de eigen procesvoering. Een belangrijke optie om energie te besparen is om deze restwarmte te ‘vangen’ en weer opnieuw bruikbaar te maken. Hiervoor is het noodzakelijk warmtepomptechnologie te introduceren. Een warmtepomp is in staat om restwarmte op te waarderen tot bruikbare proceswarmte. Hiermee wordt de inkoop van fossiel energiedragers teruggedrongen en bespaart op kosten en CO2-emissies. Een warmtepomp wordt veelal aangedreven met elektriciteit. Wanneer deze elektriciteit van duurzame oorsprong is, worden de totale emissies nog verder teruggedrongen.
De verwachting is dat warmtepomptechnologie oplossingen biedt tot temperatuurniveaus tot circa 200°C. Technologieontwikkeling is gaande om het werkingsgebied van warmtepompen op te rekken tot dergelijke temperaturen.
Het nadeel van een warmtepomp ten opzicht van conventionele technologie, is dat er een veel grotere investering nodig is. Deze investering moet worden terugverdiend door verlaging van de operationele kosten. Business case analyses laten zien dat in het algemeen de terugverdientijden voor deze technologie te lang zijn voor industriële eindgebruikers. Daarom is er innovatie nodig die tot verlaging van de investeringskosten in warmtepomptechnologie gaat leiden.
Uitgevoerd door: ISPT (penvoerder), Bronswerk, Bunge Loders Croklaan, Royal Cosun, DOW, ECN.TNO, IBK, LambWeston, Nouryon, Smurfit Kappa, Tata Steel, FME (third party)